Prolog.

Prolog

Już od dawna nie czułam się tak źle. Ból dawał znaki już w każdej części mojego ciała. W głowie czułam niemiły ucisk, a w uszach straszny szum. Mimo, iż siedziałam pod grubą warstwą koców i pościeli to czułam zimno. Dreszcze wędrowały od karku po kostki. Podciągnęłam niezdarnie kolana do siebie i po raz kolejny głośno kichnęłam. Poczułam, jakby płuca miały mi zaraz pęknąć. 

- Na zdrowie. - Usłyszałam zza ściany stłumiony przez głośną muzykę głos Kamila. 

Nie miałam sił by mu odpowiedzieć, a po chwili znów donoście kichnęłam. Pociągnęłam nosem i wydmuchałam go w zużytą chusteczkę higieniczną. Nawet nie zauważyłam jak do pokoju wszedł mój starszy brat. Oparł się o drewnianą framugę drzwi i opiekuńczym spojrzeniem mierzył mnie po całości. 

- Skoczę do apteki po kolejną porcję leków. Potrzebujesz czegoś? Może jesteś głodna? - Pokiwałam tylko przecząco głową. Kamil odwrócił się powoli na pięcie i zbiegł po schodach zostawiając po sobie głośne skrzypnięcia podłogi. 

Odkąd mamy zabrakło mój brat stara się zająć jej miejsce. Dobrze wiem, że mu się to nie uda, jednak pozwalam mu na to. Jest bardzo opiekuńczy. Każdą wolną chwilę stara się spędzać ze mną i tatą. Widzę, że to wszystko nie przychodzi mu z łatwością. Do końca nie pogodził się z faktem, iż naszej mamy już nie ma. Babcia jest jedyną osobą, która jest tak bardzo do niej podoba. Ten sam kolor oczu - ciemny błękit, w którym widać wszystkie uczucia; długie włosy, które babcia ma już siwe; szczupła i drobna sylwetka. Lubię z nią spędzać czas. Często rozmawiamy na temat szkoły, ocen, niekiedy spyta o chłopaków i Olkę. Ma niesamowity dar uszczęśliwiania ludzi. Nie wiem jak ona to robi, ale każdego umie rozbawić i pocieszyć. Babcia jest cudowną osobą, kochającą i troskliwą. Teraz trudno mi jest pogodzić się z tym, że zostawiamy ją tutaj zupełnie samą. Rozumiem, że dla ojca jest to wielka szansa na sukces zawodowy... Ale że Londyn? To setki kilometrów stąd, zupełnie obca mi rzeczywistość. Bardzo się cieszę, że moja najlepsza przyjaciółka jedzie tam ze mną. Razem postaramy się ułożyć sobie nowe życie. Tak... Trzeba będzie zacząć wszystko od początku. Dokładnie jak w przedszkolu. Trzeba będzie podejść do zupełnie obcej Ci osoby i przedstawić się. "Cześć. Mam na imię Diana. Chcesz poukładać ze mną klocki?". Uśmiechnęłam się znacząco w duchu. 

Do Londynu mamy wyruszyć za niecałe 3 dni. Obawiam się, że w ten czas moja choroba nie ustanie. Sam lot samolotem źle na mnie działa. Po prostu nienawidzę latać. Nienawidzę wszystkiego co w powietrzu. 

Po raz setny przeszły mnie ciarki. Niechętnie wstałam z ciepłego legowiska i owinięta kocem zeszłam na dół. Gdy byłam już na ostatnim stopniu schodów drzwi do mieszkania otworzyły się, a zza nich wynurzył się Kamil. Był przemoknięty do suchej nitki. W ręku trzymał torbę z zakupami. 

- Hej, mała. Czy ty przypadkiem nie powinnaś teraz leżeć w łóżku? - Spytał zamykając za sobą drzwi z głośnym hukiem. Na sam ten dźwięk moja głowa stwarzała wrażenie erupcji wulkanu. - Siadaj w salonie, a ja zaraz przyniosę Ci leki. 

Chłopak ruszył schodami na górę, a ja w tym czasie udałam się do salonu. Usiadłam na ciemno niebieskiej kanapie i sięgnęłam po pilota. Dźwięki wydobywające się z telewizora raniły moje uszy, więc po chwili wyłączyłam go. Po 5 minutach w pokoju pojawił się Kamil. Zdążył się przebrać i nawet wysuszyć mokre włosy. Starannie przygotował dla mnie lekarstwa i przypilnował bym zjadła je co do ostatniej tabletki. Z trudem przyszło mi wypicie cytrynowego wapna, którego nad życie nie znosiłam. 

Przez ponad godzinę siedzieliśmy w salonie. Kamil włączył laptopa i z zapartym tchem oglądał jakiś film. Ja natomiast leżałam wygodnie na całej objętości kanapy. Za oknem zapadał zmrok. Słońce coraz bardziej chowało się za wysokimi drzewami zostawiając po sobie jedynie nikłe ślady. 

Będzie mi brakować tego widoku. W Londynie nie będzie tak samo jak tutaj... Nigdzie nie będzie tak samo. Wszystkie wspomnienia związane z mamą zostaną tutaj. Już na zawsze. Bałam się, że o niej zapomnę. Zapomnę o babci, o Warszawie, o Polsce... O wszystkim. Jednak zrobię wszystko co w mojej mocy, bym nie zapomniała kim jestem ja.