Pierwszy.

Rozdział I

Następnego dnia obudziłam się we własnym łóżku. Dokładnie nie byłam w stanie przypomnieć sobie tego, jak się tutaj znalazłam. Leniwie podniosłam się do pozycji siedzącej i odruchowo przyłożyłam dłoń do czoła. Gorączka nieco spadła i nie czułam się już tak źle jak wczoraj. Uśmiechnęłam się dyskretnie pod nosem i wyślizgnęłam z różowej pościeli. Mimo, iż to nie był mój ulubiony kolor to kochałam zasypiać w objęciach tego jaskrawego materiału. Podeszłam do dużego okna, które było zasłonięte ciemną, drewnianą roletą. Delikatnym szarpnięciem pociągnęłam ją ku górze. Moim oczom ukazał się widok zalanych ulic i nieustannie padającego deszczu. Byłam trochę zdziwiona taką pogodą, gdyż zazwyczaj w Polsce o tej porze roku świeciło słońce. Druga połowa wakacji nie zapowiadała się zbyt ciekawie biorąc pod uwagę to, że w Londynie ciągle pada. Westchnęłam znużona i po cichu zeszłam na dół. Już od progu wejścia do kuchni dało się usłyszeć czyjąś rozmowę. 
- Cześć. - Przywitałam się z obecnymi. - Kiedy wróciłeś? - Zapytałam spoglądając na zabieganego ojca. Był w trakcie zalewania gorącą wodą kawy i smarowania kanapek truskawkowym dżemem. Usadowiłam się wygodnie przy wielkim drewnianym stole, a ręce opuściłam bezwładnie na jego blat.
- Spałaś. Było późno. Nie chciałem Cię budzić. - Odparł prawie w ogóle nie patrząc na mnie. - Za godzinę mam spotkanie w sprawie lotu. Powiedzieli mi, że to bardzo pilne. - Tata włożył do ust kromkę chleba. Dopiero teraz zauważyłam jak bardzo jest zmęczony tą całą sytuacją. Oczy miał podkrążone, co wynikało z braku snu i wypoczynku; posiwiałe włosy odstawały mu w każdą stronę. Miał bardzo mało czasu na podjęcie decyzji. Z jednej strony oferta pracy, jaką dostał od swojego pracodawcy, była na wysokim poziomie. Ojciec miał wielkie szczęście, że to właśnie mu zaproponowano współpracę. - Diana. - Zwrócił się po chwili do mnie. - Spakuj się dzisiaj. Kamil, ty też. - Mężczyzna włożył kubek po kawie do zlewu i pospiesznie zaczął zakładać kurtkę. - Do zobaczenia wieczorem. - Podszedł do mnie i ucałował w oba policzki. Następnie uścisnął dłoń Kamila i wyszedł z mieszkania. 
- Ja też muszę już lecieć. - Oznajmił mój starszy brat. 
- Gdzie? - Prychnęłam. 
- Do Adriana. Śniadanie niestety będziesz musiała zrobić sobie sama. Lekarstwa już Ci naszykowałem. Tam są. - Ruchem ręki wskazał na kolorowe tabletki leżące na blacie szafki kuchennej. 
- Ale miałeś się pakować. - Oznajmiłam podchodząc do lodówki i wyciągając z niej mleko w kartoniku.
- Zrobię to później... - Kamil przewrócił oczyma i ruszył ku wyjściu. - Jak coś to dzwoń. - Rzucił na pożegnanie i wyszedł. 
- Jak zawsze muszą mnie zostawić samą. - Mruknęłam pod nosem i wsypałam do plastikowej miseczki czekoladowe płatki. 
Po śniadaniu odbyłam poranną toaletę. Jakieś 25 minut zajęło mi doprowadzenie się do normalnego wyglądu. Długie blond włosy zaczesałam w kucyka; jasno-niebieskie oczy podkreśliłam czarnym eyelinerem; na nogi włorzyłam szare spodnie od dresu i do tego białą koszulkę z nadrukowanym wielkim różowym sercem. Gdy weszłam do swojego pokoju usłyszałam dźwięk przychodzącej wiadomości. Zerknęłam na wyświetlacz i odczytałam SMS'a. 


Od: Oluś :*
Hej. Jestem już spakowana. Pomóc Ci w czymś? x


W sumie mała pomoc mi nie zaszkodzi. Odpisałam jej, że może wpaść. W trakcie czekania na przyjaciółkę zniosłam ze strychu 4 wielkie walizki i 2 małe podręczne torby. Musiałam w końcu spakować jak najwięcej rzeczy skoro Londyn będzie naszym nowym mieszkaniem. Nie wyobrażałam sobie wyjechać tam bez Oli. Rozłąka, na niewiadomo jak długo, mogłaby zniszczyć naszą przyjaźń. Jestem bardzo wdzięczna państwu Pasierskim za to, że pozwolili swojej córce zamieszkać z nami w innym kraju.
Po chwili usłyszałam dzwonek do drzwi. Bez zastanowienia zbiegłam po schodach. Pech chciał, że z tego całego pośpiechu potknęłam się o ostatni stopień i wylądowałam z głośnym hukiem na drewnianej podłodze. Jęknęłam głośno i przeklnęłam w myślach. Drzwi do mieszkania otworzyły się momentalnie, a w nich stanęła moja przyjaciółka.
- Diana, coś ty zrobiła? - Dziewczyna spoglądała na mnie z przerażoną miną. Po chwili jednak wybuchła głośnym śmiechem. 
- Lepiej pomogłabyś mi wstać, a nie stoisz i się patrzysz. - Zrobiłam obrażoną minę i powoli podniosłam się z podłogi. 
Ola zrobiła dwa kroki do przodu i zamknęła za sobą wielkie łososiowe drzwi. Miała na sobie ciemny płaszczyk, który sięgał jej do połowy ud i wysokie buty o podobnym odcieniu. W ręce trzymała przemoczony parasol. Odwiesiłam jej kurtkę na wieszak, a parasol odłorzyłam na bok. 
- I jak się czujesz? Lepiej? - Ola uśmiechnęła się do mnie ukazując przy tym dwa słodkie dołeczki. Jej długie kasztanowe włosy opadały perfekcyjnie na ramiona. I co z tego, że były mokre od deszczu...
- Lepiej. - Sprostowałam. - Na szczęście. - Posłałam jej równie słodki uśmiech. - To bierzmy się za to pakowanie. 
Po drodze do mojego pokoju zabrałyśmy ze sobą kartonik z pomarańczowym sokiem i wielką paczkę chipsów. Zapewne była to przekąska Kamila, z czego wywnioskowałam, że będzie na mnie zły za to, że ją zjadłyśmy. Weszłyśmy na górę i zabrałyśmy się za pakowanie najpotrzebniejszych rzeczy. Olka wyrzucała z szaf wszystkie moje ciuchy, a ja przeglądałam je dokładnie i odkładałam na jedną kupkę te, które zabiorę ze sobą do Londynu. Wyszło na to, że wszystkie moje ciuchy spakowałyśmy do 3 wielkich walizek. Nieźle się namęczyłyśmy upychając je wszystkie do torb. Następnie do jednej walizki włożyłam kosmetyki, książki, zeszyty i inne takie pierdółka. Zanim się zorientowałyśmy wszystkie szafy świeciły pustkami. Podobnie jak wielka paczka chpsów. 
- Już nie mogę się doczekać. - Pisnęła Olka.
- Czego? - Zapytałam przeglądając stary album ze zdjęciami. 
- No Londynu. - Dziewczyna podeszła do mnie i szturchnęła delikatnie w bok. - Zawsze o tym marzyłam.
- A ja myślałam, że Twoim marzeniem byo poznanie tych "Twoich seksiastych chłopaczków" z One coś tam coś. 
- One Direction! Ile razy można ci powtarzać. - Brunetka przewróciła teatralnie oczyma i westchnęła ciężko. - Ale popatrz... Oni mieszkają w Londynie. My się przeprowadzamy do Londynu...
- No i? - Wzruszyłam ramionami. - Londyn jest wielki. Nie myślisz chyba, że oni będą naszymi sąsiadami. - Zaśmiałam się ironicznie i odłorzyłam album do torby. Zapięłam zamek i usadowiłam się wygodnie na łóżku. 
- Może nie od razu sąsiadami... Ale ja ich tam znajdę. - Olka pokiwała mi palcem przed nosem. - Zobaczysz jeszcze. Któryś z nich będzie moim mężem. 
- Marzenia. - Wzięłam poduszkę do ręki i cisnęłam nią w przyjaciółkę. Ta niespodziewanie oddała mi tym samym. Zaczęłyśmy się śmiać i turlać po łóżku. Po chwili drzwi do pokoju otwarły się, a w nich staną tata. 
- Cześć dziewczynki. - Przywitał się z nami. - Musimy pogadać. 
- Co jest? - Zapytałam z uśmiechem na twarzy i usiadłam na brzegu łóżka. Ola zrobiła to samo, tyle że po przeciwnej stronie. 
- Byłem dzisiaj na tym spotkaniu. No wiesz, w sprawie wyjazdu do Londynu. - Ojciec oparł się o framugę drzwi. Przytaknęłam i nakazałam by kontynuował. - Więc... Lot został przeniesony na jutro.
- Co? Jak to, na jutro? 
- Same widzicie jaka jest pogoda za oknem. - Tutaj tata podszedł do okna i wyjrzał przez nie. - Ciągle pada i pada. Z tego właśnie względu przenieśli termin lotu do Londynu. 
- O której jest samolot? - Spojrzałam na Olkę, która siedziała zdezorientowana na brzegu materaca. 
- O 6:30. - Odparł ojciec. - Cieszę się, że chociaż ty mnie posłuchałaś i spakowałaś wszytsko do walizek. Olu... - Mężczyzna spojrzał na dziewczynę. - Mam nadzieję, że i ty jesteś już gotowa? 
- Tak proszę pana. - Odpowiedziała grzecznie.
- W takim razie zadzwonię do twoich rodziców. Będą musieli przywieźć do nas Twoje bagaże. Ty natomiast będziesz musiała zostać tutaj na noc. 
- Myślę, że nie będzie problemu. - Ola uśmiechnęła się od ucha do ucha. Dla niej Londyn był czymś wymarzonym, dlatego nie dziwiłam się z jej zadowolonej miny. 
- Dobrze... - Ojciec skierował się ku drzwiom. - Idę zadzwonić do Kamila. Nie mam pojęcia jak on zdąży się spakować. - Westchnął głośno i wyszedł z pokoju. 


Ola przez cały czas gadała o jutrzejszym locie. Była tym wszystkim strasznie podekscytowana. Ja jednak nie podzielałam jej zdania. Zbyt bardzo nie cieszyła mnie wyprowadzka. Chciałabym zostać tutaj, w Polsce. Z babcią. Właśnie! Babcia. Wyjęłam z kieszeni telefon i wybrałam numer babci. Po 3 sygnałach usłyszałam po drugiej stronie jej głos. Powiedziałam jej, że jutro rano mamy samolot do Londynu i nie mamy czasu by się z nią spotkać. Było jej przykro. Z resztą mnie również. Babcia była dla mnie jak mama. Mimo, iż nie widywałyśmy się zbyt często, to traktowałam ją jak kogoś bardzo bliskiego. Po rozmowie, która trwała nie całe 10 minut udałam się z Olą do salonu. Włączyłyśmy sobie jakiś film na DVD i oglądałyśmy go w skupieniu. W między czasie rodzice Olki przywieźli jej bagaże i ciuchy do spania. Dziewczyna żegnała się z nimi bardzo długo. Padło wiele wzruszających słów jak i polało się mnustwo łez. 
Dochodziła godzina 22:00. Kamil zszedł na dół i usiadł obok mnie na kanapie. 
- Kamil, spakowałeś już wszystko? - Zapytał nasz ojciec, który znosił z góry wszystkie nasze walizki.
- Tak. Wszystko już jest w torbach. - Odpowiedział mój brat. - Pomóc Ci w czymś? 
- Możesz poznosić resztę walizek z góry. Trzeba je załadować do auta. 
Chłopak wstał z miejsca i poczochrał mi włosy. Udał się na górę po czym pomógł ojcu ładować do samochodu walizki. Ola w tym czasie poszła do łazienki odbyć wieczorną toaletę. Ruszyłam do swojego pokoju i naszykowałam sobie piżamę. 
Ola siedziała w łazience już dobrą godzinę. Powoli traciłam cierpliwość. Podeszłam do drzwi od toalety i mocno zapukałam w nie. 
- Ola! Wyłaź! - Krzyknęłam. Drzwi po chwili uchyliły się. 
- No już, już. - Ola uśmiechnęła się tylko szeroko i wyszła z łazienki. 
Prysznic zajął mi 20 minut. Po pół godzinie wróciłam do pokoju gotowa do snu. Ułożyłam się wygodnie na łóżku obok przyjaciółki. Dziewczyna siedziała z laptopem na kolanach i czytała coś z zapartym tchem. 
- Co się tak ekscytujesz? - Zapytałam spoglądając jej przez ramię na ekran monitora. 
- Chłopcy będą w Londynie. - Ciemnowłosa przewijała stronę tak szybko, że nie zdążyłam przeczytać ani jednego zdania. 
- Proszę Cię, mogłabyś chociaż przez chwilę o nich nie gadać? - Westchnęłam ciężko i przykryłam się kołdrą. Odwróciłam się do przyjaciółki plecami.
- Dobra. Już nic nie mówię. - Dziewczyna odłożyła sprzęt na półkę i zgasiła nocną lampkę. - Jutro wielki dzień. Trzeba się wyspać. - Ostatnie słowo wypiszczała. Po chwili usadowiła się wygodnie na łóżku i chyba zasnęła, bo zaczęła głośno chrapać. Zaśmiałam się cicho i zamknęłam powieki.
Tak... Jutro wielki dzień. Pełen emocji i nowych wrażeń. Nie wiem czy mam się bać, czy cieszyć. Jeszcze nigdy nie byłam w tak wielkim mieście. Londyn jest cudowny, na pewno. Jednak czy jest to odpowiednie miejsce dla mnie? Mój język angielski nie jest zbyt dobrze podszkolony. Boję się, że nie zrozumiem tam nikogo. Na szczęście Ola uczyła się go przez prawie 10 lat. Co ja bym bez niej zrobiła. Moja kochana wariatka. Nie wiedzieć kiedy, zasnęłam. 

I jest pierwszy rozdział. Nie wyszedł mi tak, jak to chciałam na początku. Nie podoba mi się wcale. : ] 

Myślę, że kolejne rozdziały będą o wiele ciekawsze. Mówię tutaj o tym, że dziewczyny znajdą się w Londynie. ( : 

Mam nadzieję, że nie zniechęciłam was do dalszego śledzenia mojego bloga. Dopiero się wszystko rozkręca, także... : D 

Jeszcze jedno. Dziękuję bardzo za wszystkie komentarze, które dodałyście pod prologiem. Strasznie mi miło było czytając wasze wypowiedzi. Tak jak chciałyście, zwiększam czcionkę. Mam nadzieję, że teraz będzie wam się lepiej czytało. : ) Jeżeli chcecie jeszcze większą, to piszcie. Jestem otwarta na jakiekolwiek podpowiedzi dotyczące mojego bloga. : ) 

Jeszcze raz dziękuję za wszystkie komentarze. Strasznie mnie to motywuje do dalszego pisania. < 3 

Pozdrawiam, Kinia.